بازی محلی
مؤلف: صدیقه هاشمی
جلد اول، ویراست دوم
الی‌داد یک بازی کودکانه است. «اَلَی» به‌معنای رفیق و هم‌بازی است و «داد» هم همان آواز و فریاد است. در این بازی با دوبار فریادزدن «الی‌داد» مراحل بازی تغییر می‌کند (مظفری، ۱۳۹۶).
در این بازی، شرکت‌کنندگان به دو گروه تقسیم می‌شوند و هرکدام قلمرو جداگانه‌ای را که پنهان از دید گروه حریف باشد، انتخاب می‌کند، مثلاً گروهی داخل حویلی و گروه دیگر بیرون از حویلی. بعد هر گروه خطوط و علامات ریزی را در نقاط پنهان و غیرقابل حدس، زیر سنگ و روی دیوارها و یا هر جای دیگر می‌کشند. وقتی کارشان تمام می‌شود، یکی از افراد گروه صدا می‌زند: «الی‌داد». در این موقع افراد دو گروه جایشان را عوض می‌کنند و هرکدام سعی می‌کند خطوط طرف مقابل را پیدا کند و روی آن به نشانۀ آشکار و خنثی‌شدن خط بکشد. وقتی از یافتن خطوط بیشتر ناامید می‌شوند، با صدای «الی‌داد، مَیده» بازی را تمام‌شده اعلام کرده و خطوط خنثی‌نشدۀ یکدیگر را می‌شمارند. در پایان، هر گروه که خط‌های خنثی‌نشدۀ بیشتری داشته باشد، برنده بازی اعلام می‌شود (همان).
این بازی در برخی از مناطق ارزگان خاص، ازجمله قریۀ باغچار رایج است (همان).
منابع: مظفری، سید ابوطالب. مصاحبۀ حضوری پروین ولی‌زاده با سید ابوطالب مظفری. مشهد. ۳ اسد ۱۳۹۶.
