قریه‌ای در ولسوالی پل‌حصار ولایت بغلان
مؤلف: محمدحسین فیاض
جلد اول، ویراست دوم
انو، قریه‌ای در ولسوالی پل‌حصار از توابع ولایت بغلان است. این قریه از شرق به کوه‌های مَغْزار، از غرب به قریۀ اَولاد، از شمال به پَجیک (پژیک) و از جنوب به کوه‌های شَبِید نوبهار محدود می‌شود. این قریه به ولسوالی پل‌حصار مربوط می‌شود ولی از مرکز ولسوالی ۱۰ کیلومتر فاصله دارد، در حالی که فاصلۀ آن با ولسوالی ده‌صلاح ۲٫۵ کیلومتر است. از این روی مردم این قریه، خرید و فروش خود را در بازار ده‌صلاح انجام می‌دهند.
در این قریه ۳۰۰ خانوار هزاره زندگی می‌کنند. هرخانوار دو تا پانزده نفر جمعیت دارد و از نظر تباری از شاخه‌های طایفۀ دهلۀ پس کندی‌اند. آنان بیش از ۱۰۰ سال است که در این قریه به‌سر می‌برند. این قریه یک مدرسۀ جامع و یک مکتب متوسطه دارد.
از میان این قریه یک رودخانۀ کوچک می‌گذرد که تنها در فصل بهار آب دارد. قریه را کوه‌های بلند و مرتفعی در برگرفته است. آبشاری دارد که آن را آبشار مغزار می‌گویند. یک غار هم در شرق این قریه وجود دارد که به مغارۀ جرنگسی شهرت دارد. چند مزار از جمله زیارت شترمزار و زیارت جَوچِی در این قریه وجود دارد.
مردم قریۀ اُنو به زراعت و مال‌داری مشغول‌اند. پیداوار زراعتی آن‌ها، گندم، جو، جواری، شَخَل، زَغیر و شَرشَم است. حیوانات اهلی چون گاو، گوسفند، اسب، مرغ و فیل‌مرغ پرورش می‌دهند. شماری از مردمان این محل در فصول بهار، زمستان و خزان به ولایت قندوز سفر کرده و در آن‌جا در کشتزارهای شالی مشغول می‌شوند و در فصل تابستان دوباره به قریۀ خویش برمی‌گردند. آب آشامیدنی این قریه از چشمه‌ها تأمین می‌شود و یک جادۀ خاکی، قریه را به مرکز ولسوالی وصل می‌کند. مردم قریه از برق آفتابی استفاده می‌کنند. از جملۀ بزرگان و مشاهیر اُنو می‌توان به حبیب‌الله‌بای و حاجی ابول‌بای، معلم عبدالخالق و حاجی بقا اشاره کرد.
منابع: طغیان ساکایی، یونس. (۱۳۹۶). مصاحبۀ اینترنتی محمدحسین فیاض با یونس طغیان ساکایی. ۱۴ دلو ۱۳۹۶.
