بازی محلی
مؤلف: صدیقه هاشمی
جلد اول، ویراست دوم
این بازی در میان کودکان و نوجوانان عمومیت دارد و ابزار آن یک چوب ضخیم، محکم و بلند به‌طول حدود پنج متر است که بتواند وزن چهار تا شش نفر را تحمل کند. وسط چوب را روی سنگ یا دیوار و مانند آن‌ها می‌گذارند، به‌طوری‌که از زمین حدود یک متر ارتفاع پیدا کند.
آن‌گاه افراد به دو گروه مساوی تقسیم می‌شوند و هر گروه، روی یک‌طرف چوب سوار می‌شوند. سپس به‌نوبت یک‌طرف چوب بالا رفته و طرف دیگر پایین می‌آید و موجب شادی و سرگرمی کودکان می‌شود (مهریار، ۱۳۹۰). البته گاهی به‌نوعی زورآزمایی نیز تبدیل می‌شود. مثلاً یک گروه تلاش می‌کنند سنگینی خود را روی چوب بیندازند تا گروه مقابل نتوانند آن‌ها را بلند کنند، یا گاهی چوب را چنان با سرعت بالا می‌برند که گروه دیگر از روی چوب بیفتند (مظفری، ۱۳۹۶).
اشترلوگ در مناطق مختلف، نام‌های متفاوتی دارد. مثلاً در بعضی از نواحی بامیان به «اَندَل‌چو»، در ارزگان به «تاچیلینقو» و در جاغوری به «آداود» معروف است. این بازی در بسیاری از کشورها انجام می‌شود و در ایران به «اَلاکُلَنگ» معروف است (همان).
منابع: مظفری، سیدابوطالب. مصاحبۀ حضوری زینب نوری با سید ابوطالب مظفری. مشهد. ۷ اسد ۱۳۹۶؛ مهریار، حیات‌الله. (۱۳۹۰). «بازی‌های بیرون از خانه»، وبلاگ یک نفس آینه. بازیابی ۷ اسد ۱۳۹۶. hayatullahmehryar.blogfa.com.
