اوبهزدن /Owba_Zadan/
رسم
مؤلف: صدیقه هاشمی
جلد اول، ویراست دوم
«اوبهزدن» به‌معنای انباشتن سنگ‌های ریز و درشت روی یکدیگر است. در هزاره‌جات، معمولاً در برخی تپه‌ها و بلندی‌ها که در کنار راه‌های عمومی است، مردم تلّی از سنگ را روی‌هم انباشته‌اند و بیرقی بر آن نصب کرده‌اند و به آن «تکبیرجای» یا «اله‌گاه» می‌گویند؛ یعنی موضع و مکانی که در آنجا «الله اکبر» می‌گویند یا جایی که خداوند را یاد می‌کنند.
مردم وقتی به اله‌گاه می‌رسند، الله‌اکبر می‌گویند و روبه‌قبله ایستاده و به دعا و مناجات با خدا می‌پردازند و یا سجده می‌کنند. مردان سنگی برداشته، روی تل مخروطی می‌گذارند و بانوان سنگی از آن برمی‌دارند.
برخی بر این باورند که این رسم از عصر ویدی باقی‌مانده است و هزاره‌ها را به نیاکانشان در آن عصر متصل می‌سازد و گواهی بر بومی‌بودن هزاره‌هاست (آریان‌پور، ۱۳۹۲: ۳۴۸).
منبع: آریان‌پور، م. ع. (۱۳۹۲). بامیان خاستگاه هزاره‌ها. کابل: عارف.
